Dempster HW adventure en "who did not pay the ferr

Dag allemaal,
Na zes dagen uit beeld en de normale wereld weer terug en wel bij een stad die een van de centra van de Noord Amerikaanse goudkoorts rond de vorige eeuwwisseling was:Dawson City/Yukon/Canada.
Maar laten we de chronologie der dingen niet uit het oog verliezen.
Genoeg gepoedeld in Chena vertrokken we richting het hoofddoel van de reis via Fairbanks-Tok-Dawson City tot het begin van de Dempster Highway.
Om dit te bereiken moesten we over de zgn. Top of the world Highway gaan.
Een geweldig mooie onverharde weg van ongeveer 270 km. die vergezichten biedt om van te smullen.
Na twee dagen stonden we op een RV park (camping dus)om de hoek van de Dempster HW en de Klondyke HW.
Ingechekt als enigen naar een van alle vrije plaatsen gereden. Electra aangesloten niets. Dachten we volgende staanplaats; weer niets.
Toen naar een derde; bij het wegrijden horen we een vreemd geluid edoch kwamen we wel van onze plaats- de camper dus-.
Bij het uitstappen op de derde plek, wie schetst onze verbazing als we achter ons een gigantisch gat van wel een meter diep konden aanschouwen.
Bijna daarin getrapt zou je zeggen.
De beheerder moest per acuut met zwaar materieel aan de gang; Zie foto.Afijn hier ging het natuurlijk niet om maar we moeten het wat smeuïger maken voor de thuisblijvers.
We hebben in totaal vier dagen op de Dempster HW vertoeft en het was de moeite meer dan waard.
Voor de huismussen; de Dempster HW is een bijna 800 km. onverharde weg die van- laten we voor het gemak zeggen- Dawson City naar Inuvik voert.
Inuvik ligt aan de Mackenzie delta die in de Arctisch Zee uitmondt.
Onderweg is er bijna niets; halfweg een nederzetting met een primief logement; RV staanplaatsen en brandstof voorziening.
Hier en daar staats- kampplaatsen voor de avonturiers.
Telefoon/radio/internet nada.Als je met pech komt te staan moet je bidden en/of vloeken dat er iemand langskomt die toch niet echt kan helpen behalve je meenemen naar.... hangt weer af van waar je gestrand bent. Afijn de attente lezer zal zich zo langzaam maar zeker al wat ongemakkelijk moeten gaan voelen in zijn al of niet luie stoel.
Om Inuvik te bereiken moet men meerdere rivieren over waarvan de laatste twee via een ferry.
De eerste dag hebben we 170 km. kunnen rijden met de duizelingwekkende snelheid van 33 km. per uur.Wild gekampeerd.
Maar wat een geweldige natuur: grootst zoals het continent Noord Amerika kan zijn; ruig, adembenemend;oneindig;verlaten... verzin overige superlatieven en dan nog heb je te weinig.
Vanaf de eerste km.s stond het wild al te juichen dat we er waren: omdat het zo vroeg in het seizoen is(onthoudt dit) zijn er geen toeristen voor het broodnodige vertier der dieren.
Dus stonden ze daar: een zwarte beer, een grizzly (is ook een beer), stekelvarkens, mooses(niet de profeet),loony's , bald eagle en andere vogels,sneeuwhazen, berggeiten.
De tweede dag weer ong. 180 km en waren we al halverwege: Eagle Plains
Zowel bij de camping bij Dawson als op onze tweede overnachtingenplaats halfweg geïnformeerd naar de ferry's: een consistente bewering "ze gaan varen vanaf 1 juni".
De derde dag op naar de Peel river; de eerste oversteekplaats.
Natuur, flora, fauna gaan we niet weer herhalen natuurlijk moet je een keer zelf gaan bekijken of onze foto's kopen.
Onderweg passeren we de magische grens van 66.33° N.B. De poolcirkel.
Op 67°N.B. rijd je een andere Canadeze provincie binnen: North West Territories.
Rond 17.00 uur bij de rivier aangekomen; al wat voertuigen die geparkeerd staan; goed teken.
Gestopt ; uitgestapt; naar de rivier gelopen en toen zagen we HET!!!
Aan onze kant een gigantische berg zand, klei, rotsen van meters hoog en dik tot aan het water.
Aan de overkant de ferry en een boel kabaal van een graafmachine die de "kade" van de overkant aan het voorbereiden was.
Toen wisten we het al; het wordt geen 1 juni maar ook niet de 2e of de 3e.
Voor alle zekerheid bij de plaatselijke deskundige een Inuit koppel geïnformeerd. Natuurlijk wisten ze het niet zeker maar het kon wel maandag al klaar zijn. En omdat het niet de pont van het Noordzee kanaal is moet je geen wachtershuisje of een official verwachten.
We begrepen-te laat- dat, wil de ferry gaan varen dan moet:
- het ijs op de rivier breken (was al gebeurd)
- het water zover zijn gestegen dat graafmachines de oevers voor het seizoen kunnen fatsoeneren tot een soort vlak berijdbaar stuk(was aan de overkant aan het gebeuren)
- het water nog ietsje verder moest stijgen opdat men de stalen kabels waaraan de ferry vastzit kon "trekken".
En omdat er niet aan al deze voorwaarden -nog- was voldaan voer de ferry voorlopig niet !!
Na ampel beraad en wat bedenktijd van alle betrokken partijen werd met een overweldigende meerderheid van 2 tegen 0 stemmen besloten dat dit avontuur verder naar het Noorden niet doorgezet kon worden.
's avonds stonden we weer in Eagle plains en vandaag in Dawson.
Aangezien we nu wat meer tijd overhouden hebben we een volgende uitdaging bedacht. Maar hierover een volgende keer.
Heel veel groent en tot binnenkort.