Hi guys, how are we today ?
Door: MiekeEnMilto
Blijf op de hoogte en volg Milto
06 Juni 2012 | Nederland, Amsterdam
Hi guys, how are we today ? (chronische Amerikaanse groet)
En dan roep je enthousiast iets als great of super... En dat zo'n -tig keer per dag, want ze doen het hier allemaal en overal.
Okay, het is mijn beurt vandaag om verslag te doen en de verbinding is goed, dus wat wil ik nog meer ?
Dawson City is niet veel veranderd in 11 jaar tijd, dus we hoefden niet toeristisch te doen.
Van Dawson gereden naar Chicken...toen de goudzoekers rond 1900 daar een soortement dorp stichtten, wilden ze het vernoemen naar een vogel die in Alaska en Yukon erg veel voorkwam: de willow ptarmigan. Maar ze wisten niet hoe ze de naam van het beestje moesten schrijven. Uiteindelijk besloten ze om het dorp dan maar Chicken te noemen, want een ptarmigan lijkt immers toch op een kip.
Van Chicken naar Tok en van Tok naar een campground langs de weg: Porcupine Creek.
Regen en regen.... Toevallig hadden we op de weg van Dawson naar Porcupine Creek vier porcupines gezien. Ze zien er scheutig uit: een grappige spitse kop, een lijf zo groot als een kortharige Jack Russel, maar dan met lange pennen en een lange dikke wollige staart met gele franje. Op hun korte pootjes scharrelen ze snel weg tussen de verse grasscheuten.
Van Porcupine Creek via Glenallen naar Kenny Lake.
Lekker kale camping, maar het slechte weer trok inmiddels weg en we reserveerden een plek in een busje dat ons de volgende dag naar Kennicott zou brengen.
Om even over half zeven konden we instappen. De chauffeur - rond de 50 jaar - had een hoge leren doodgravershoed met een indianenketting eromheen op zijn hoofd en kralen in zijn baard.
Behalve ons nog twee Amerikanen.
Het zitcomfort liet te wensen over. De eerste 10 miles viel dat nog wel mee; maar toen kwamen we op onverharde gravelwegen. We dachten dat we inmiddels wel eelt op onze billen hadden, maar deze gast reed met een snelheid die de zijpanelen in de auto zo hard liet trillen, dat ik elk moment verwachtte dat ze eraf zouden schieten.
En daar zaten we dan, schuddend als zakken piepers in afwachting van de blauwe plekken. Het weer was prachtig; zon en warm. We konden weinig verstaan van wat onze doodgraver vertelde gezien de herrie, maar zo af en toe vingen we wat op. Redelijk in het begin stopte hij in eens: langs de weg zat een lynx, inclusief de pluimpjes op zijn oren, zijn enorme pantoffel-achtige poten en zijn geinige zijsikken. Gaaf ! Een echte lynx.....dat begon al goed.
Vergezichten om je vingers bij af te likken. We mochten telkens even de bus uit om foto's te maken.
Steeds verder de bush in, over inianengrond, privéstukken en United Nationsland.
Bij een meer pal langs de weg zagen we ineens een moeder moose met haar 2-3 dagen oude kalf zwemmen om naar de weg te komen. Zo klein als ie was, met gespitste oortjes zwom hij dapper achter haar aan, hees zich net als moe de oever op, schudde zich uit en liep achter haar aan de weg over. Daar kun je alleen maar in verrukking naar kijken en foto's maken. In de hoop dat moeder moose je niet ontdekt en in de aanval gaat. Want je kunt beter een beer tegen komen dan een kwaaie moose. Die gaat niet op de loop voor wat kreten en armgezwaai, die achtervolgt je en stampt jou of je leuke Honda Civic volledig in elkaar. Gelukkig zette ze alleen haar rughaar overeind, maar toen zat Milto alweer in de bus en vond ze hem niet meer in-elkaar-stamp-waardig.
We reden tot de brug over de Chiana, waar we van gids en van auto verwisselden. Met de nieuwe gidsen naar het gehucht McCarthy...
De weg van Chitina naar McCarthy is een historisch monument, in de tijd van de koperkoorts (jawel, ook dat was koorts)is daar een spoorlijn aangelegd, rotsen opgeblazen, bruggen gebouwd over ravijnen en rivieren. Dat was rond 1900. De kopermijnen lagen in Kennicott vlakbij de Nizhina gletsjer. Daar wer een nederzetting uit de grond gestampt waar je nu nog met verbijstering naar kijkt. En je vraagt je af hoe al die mannen (en vrouwen) daar hebben kunnen werken onder ijselijke omstandigheden.
Afijn, het zware werk gebeurde in Kennicott en om wat ontspanning te krijgen ging je als man naar McCarthy, kroegen, de dames van plezier, drank, knokpartijen. Joepie! En dan was je geld op en moest je van ellende weer terug de mijn in om wat te verdienen. De mijn is na een dertig jaar door de eigenaren opgedoekt, de spoorlijn is blijven liggen en omdat er toch gereden moest kunnen worden, hebben ze er grond overheen gegooid. Mocht je er ooit met je BMW overheen willen, dan moet je rekening houden met de zware smeedijzeren spijkers van zo'n 15 centimeter lengte, die door de onderlaag omhoog gewerkt worden en die je dure banden in no time aan flarden scheuren.
De spijkers zelf zijn geld waard, 10 $ per stuk en 100 $ als ze genummerd zijn. Onze gids verzamelde ze: als hij ereen spotte, stopte hij, reed in zijn achteruit, stapte uit, oogstte de spijker, wreef zich in de handen en hoppa, daar stuiterden we weer verder.
De terugweg ging ietsje kalmer dan de heenweg: volgens mij had onze gids een paar biertjes op en die hadden kennelijk een kalmerende invloed op hem. Geen wilde beesten meer gezien, en we waren bekaf, dus dat was niet zo erg.
Maar een prachtige dag, met een voldaan gevoel zagen we de bewolking weer over ons heen trekken.
Vandaag, woensdag de 6e juni doorgereden naar Valdez. De plaats waar de olietanker van exxon Valdez aan de grond is gelopen (1989)en de kust heeft overspoeld met een dikke laag troep.
Daar komt bij dat Alaska een vulkaanactiviteit kent die heel hoog is, dus in 1964 is er een aardbeving geweest van 5 minuten met een kracht van 9.2 op de schaal van Richter. Dat daar 32 mensen bij omgekomen zijn lag aan het feit dat door de aardbeving een tsunami is ontstaan.
Valdez is verplaatst naar een ietwat stabieler stukje grond, alwaar het nu een haven heeft vol vissersboten, zeemeeuwen die zich klem eten aan de karkassen van de net gevangen zalmen, heilbotten en kabeljauwen. De "stad" is net als de overige "steden" die we hebben gezien, een schoolvoorbeeld van "hoe kwel ik een bejaarde met een rollator", want snel de weg oversteken is er niet bij, ze zijn te breed. Gelukkig is het niet druk. En dat komt mooi uit, want we staan op campground Bear Paw (met gewone vuilnisbakken, dus beren zijn er niet) langs de doorgaande weg. In de bomen zie je de Amerikaanse adelaar rondhangen. Al met al weer een hele ervaring. De was is gedaan, twee musea bezocht(ondanks kleinschaligheid heel interessant), gezien waar de tandheelkundige kliniek huist: een wit geschilderde blokhut van Oom Tom. Morgen gaan we de woelige baren op: een boottocht naar de Meares gletsjer in de Prince William Sound.
En vanuit een nu heel zonnig Valdez, met de bergen nog volop onder de sneeuw, groeten en tot gauw
Mieke en Milto
En dan roep je enthousiast iets als great of super... En dat zo'n -tig keer per dag, want ze doen het hier allemaal en overal.
Okay, het is mijn beurt vandaag om verslag te doen en de verbinding is goed, dus wat wil ik nog meer ?
Dawson City is niet veel veranderd in 11 jaar tijd, dus we hoefden niet toeristisch te doen.
Van Dawson gereden naar Chicken...toen de goudzoekers rond 1900 daar een soortement dorp stichtten, wilden ze het vernoemen naar een vogel die in Alaska en Yukon erg veel voorkwam: de willow ptarmigan. Maar ze wisten niet hoe ze de naam van het beestje moesten schrijven. Uiteindelijk besloten ze om het dorp dan maar Chicken te noemen, want een ptarmigan lijkt immers toch op een kip.
Van Chicken naar Tok en van Tok naar een campground langs de weg: Porcupine Creek.
Regen en regen.... Toevallig hadden we op de weg van Dawson naar Porcupine Creek vier porcupines gezien. Ze zien er scheutig uit: een grappige spitse kop, een lijf zo groot als een kortharige Jack Russel, maar dan met lange pennen en een lange dikke wollige staart met gele franje. Op hun korte pootjes scharrelen ze snel weg tussen de verse grasscheuten.
Van Porcupine Creek via Glenallen naar Kenny Lake.
Lekker kale camping, maar het slechte weer trok inmiddels weg en we reserveerden een plek in een busje dat ons de volgende dag naar Kennicott zou brengen.
Om even over half zeven konden we instappen. De chauffeur - rond de 50 jaar - had een hoge leren doodgravershoed met een indianenketting eromheen op zijn hoofd en kralen in zijn baard.
Behalve ons nog twee Amerikanen.
Het zitcomfort liet te wensen over. De eerste 10 miles viel dat nog wel mee; maar toen kwamen we op onverharde gravelwegen. We dachten dat we inmiddels wel eelt op onze billen hadden, maar deze gast reed met een snelheid die de zijpanelen in de auto zo hard liet trillen, dat ik elk moment verwachtte dat ze eraf zouden schieten.
En daar zaten we dan, schuddend als zakken piepers in afwachting van de blauwe plekken. Het weer was prachtig; zon en warm. We konden weinig verstaan van wat onze doodgraver vertelde gezien de herrie, maar zo af en toe vingen we wat op. Redelijk in het begin stopte hij in eens: langs de weg zat een lynx, inclusief de pluimpjes op zijn oren, zijn enorme pantoffel-achtige poten en zijn geinige zijsikken. Gaaf ! Een echte lynx.....dat begon al goed.
Vergezichten om je vingers bij af te likken. We mochten telkens even de bus uit om foto's te maken.
Steeds verder de bush in, over inianengrond, privéstukken en United Nationsland.
Bij een meer pal langs de weg zagen we ineens een moeder moose met haar 2-3 dagen oude kalf zwemmen om naar de weg te komen. Zo klein als ie was, met gespitste oortjes zwom hij dapper achter haar aan, hees zich net als moe de oever op, schudde zich uit en liep achter haar aan de weg over. Daar kun je alleen maar in verrukking naar kijken en foto's maken. In de hoop dat moeder moose je niet ontdekt en in de aanval gaat. Want je kunt beter een beer tegen komen dan een kwaaie moose. Die gaat niet op de loop voor wat kreten en armgezwaai, die achtervolgt je en stampt jou of je leuke Honda Civic volledig in elkaar. Gelukkig zette ze alleen haar rughaar overeind, maar toen zat Milto alweer in de bus en vond ze hem niet meer in-elkaar-stamp-waardig.
We reden tot de brug over de Chiana, waar we van gids en van auto verwisselden. Met de nieuwe gidsen naar het gehucht McCarthy...
De weg van Chitina naar McCarthy is een historisch monument, in de tijd van de koperkoorts (jawel, ook dat was koorts)is daar een spoorlijn aangelegd, rotsen opgeblazen, bruggen gebouwd over ravijnen en rivieren. Dat was rond 1900. De kopermijnen lagen in Kennicott vlakbij de Nizhina gletsjer. Daar wer een nederzetting uit de grond gestampt waar je nu nog met verbijstering naar kijkt. En je vraagt je af hoe al die mannen (en vrouwen) daar hebben kunnen werken onder ijselijke omstandigheden.
Afijn, het zware werk gebeurde in Kennicott en om wat ontspanning te krijgen ging je als man naar McCarthy, kroegen, de dames van plezier, drank, knokpartijen. Joepie! En dan was je geld op en moest je van ellende weer terug de mijn in om wat te verdienen. De mijn is na een dertig jaar door de eigenaren opgedoekt, de spoorlijn is blijven liggen en omdat er toch gereden moest kunnen worden, hebben ze er grond overheen gegooid. Mocht je er ooit met je BMW overheen willen, dan moet je rekening houden met de zware smeedijzeren spijkers van zo'n 15 centimeter lengte, die door de onderlaag omhoog gewerkt worden en die je dure banden in no time aan flarden scheuren.
De spijkers zelf zijn geld waard, 10 $ per stuk en 100 $ als ze genummerd zijn. Onze gids verzamelde ze: als hij ereen spotte, stopte hij, reed in zijn achteruit, stapte uit, oogstte de spijker, wreef zich in de handen en hoppa, daar stuiterden we weer verder.
De terugweg ging ietsje kalmer dan de heenweg: volgens mij had onze gids een paar biertjes op en die hadden kennelijk een kalmerende invloed op hem. Geen wilde beesten meer gezien, en we waren bekaf, dus dat was niet zo erg.
Maar een prachtige dag, met een voldaan gevoel zagen we de bewolking weer over ons heen trekken.
Vandaag, woensdag de 6e juni doorgereden naar Valdez. De plaats waar de olietanker van exxon Valdez aan de grond is gelopen (1989)en de kust heeft overspoeld met een dikke laag troep.
Daar komt bij dat Alaska een vulkaanactiviteit kent die heel hoog is, dus in 1964 is er een aardbeving geweest van 5 minuten met een kracht van 9.2 op de schaal van Richter. Dat daar 32 mensen bij omgekomen zijn lag aan het feit dat door de aardbeving een tsunami is ontstaan.
Valdez is verplaatst naar een ietwat stabieler stukje grond, alwaar het nu een haven heeft vol vissersboten, zeemeeuwen die zich klem eten aan de karkassen van de net gevangen zalmen, heilbotten en kabeljauwen. De "stad" is net als de overige "steden" die we hebben gezien, een schoolvoorbeeld van "hoe kwel ik een bejaarde met een rollator", want snel de weg oversteken is er niet bij, ze zijn te breed. Gelukkig is het niet druk. En dat komt mooi uit, want we staan op campground Bear Paw (met gewone vuilnisbakken, dus beren zijn er niet) langs de doorgaande weg. In de bomen zie je de Amerikaanse adelaar rondhangen. Al met al weer een hele ervaring. De was is gedaan, twee musea bezocht(ondanks kleinschaligheid heel interessant), gezien waar de tandheelkundige kliniek huist: een wit geschilderde blokhut van Oom Tom. Morgen gaan we de woelige baren op: een boottocht naar de Meares gletsjer in de Prince William Sound.
En vanuit een nu heel zonnig Valdez, met de bergen nog volop onder de sneeuw, groeten en tot gauw
Mieke en Milto
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
